SOŁTYS WSI KOBYŁCZYNA:

Maria Liptak

Numer telefonu: 183334315

Statut Sołectwa Kobyłczyna

         

RADA SOŁECKA WSI KOBYŁCZYNA:

Aneta Pacholik

Piotr Zelek

Zofia Chełmecka

POWIERZCHNIA: 577,08 ha

ILOŚĆ DOMÓW: 84

LICZBA LUDNOŚCI: 287

Miejscowość położona na południe od Ujanowic, na prawym brzegu rzeki Łososiny. Wieś ta nie ma swojego centrum, a  porozrzucane po wzgórzach zabudowania, sięgają północnych  stoków Jaworza do wysokości ok. 800 m n.p.m.

Już pod koniec XIII w. istniała Kobyłczyna Dolna, zlokalizowana na prawie płaskim terenie, nad brzegiem rzeki Łososiny, przy pierwotnym gościńcu biegnącym doliną tej rzeki. Według miejscowej tradycji, na dzisiejszej Zelkówce istniał wówczas obronny zameczek, z którego kamienne odrzwia i żelazne drzwi znajdowały się w kościele w Ujanowicach, jako drzwi do zakrystii. Z powodu braku jakichkolwiek pisanych dokumentów, nie można tego potwierdzić na pewno. Obecne drzwi do zakrystii pochodzą z okresu odnowy kościoła tj. z początku XVIII wieku.

Z czasem osadnictwo posuwało się w górę i tak powstała Kobyłczyna Górna. W roku 1470,  Jan Długosz wymienia Kobyłczynę jako „ wieś zakonnic sądeckich, należącą do parafii ujanowickiej i sąsiadującą od wschodu z Wolą Stankową”. Chodzi więc zapewne o przysiółek Kobyłczyny Górnej tzw. Kaleń. Ciekawe jest, że w późniejszych (XVII w.) dokumentach parafialnych, nazwą „Kaleń” określa się odrębną wieś, należącą do parafii ujanowickiej.

Około roku 1470, na Kobyłczynie było pięciu gospodarzy  (kmieci), oraz sołectwo z karczmą i młynem. Podobnie jak inne wioski klucza strzeszycko-żbikowickiego, również mieszkańcy Kobyłczyny zobowiązani byli do świadczeń na rzecz dworu (najpierw w Żbikowicach, a później w Świniarsku) , oraz dla plebana ujanowickiego.

Inwentarz z roku 1698 podaje: 6 kmieci, 2 zagrodników , 4 chałupników i sołectwo. Od roku 1719, ze względu na trudniejsze niż w innych wioskach warunki gospodarowania, nastąpiła obniżka danin w naturze dla probostwa.

Po konfiskacie dóbr starosądeckich przez austriackiego zaborcę w roku 1782, Kobyłczyna wraz z całym kluczem strzeszycko-żbikowickim przeszła pod zarząd dóbr kameralnych. Po czym, w roku 1827 zarząd Kamery sprzedał Kobyłczynę, wraz z resztą wiosek klucza żbikowickiego Jakubowi Łasińskiemu z Odrowąża koło Nowego Targu. Ten zaś w roku 1833 odsprzedał swój majątek baronowi Przychockiemu z Łososiny Dolnej. Do czasu zniesienia pańszczyzny w Galicji (Wiosna Ludów) tj. do roku 1848, gospodarze z Kobyłczyny odrabiali ją we dworze w Łososinie Dolnej.

W roku 1827 Kobyłczyna liczyła 293 mieszkańców, w roku 1857 było ich 420, a w roku 1940 Kobyłczynę zamieszkiwały 424 osoby. Z dokładnej analizy danych statystycznych dotyczących urodzeń i zgonów, wynika iż w okresie 1840-1940  ok. 180 ludzi z Kobyłczyny musiało szukać środków utrzymania poza  rodzinną wsią.

Około roku 1880 zamieszkał w Dolnej Kobyłczynie  Żyd Izrael Schleichkorn, syn karczmarza ujanowickiego. Trudnił się handlem skór, szkła, wapna itp. Zmarł przed rokiem 1930, a jego syn (z zawodu blacharz i szklarz) oraz córki, zostali w 1941 roku przez władze niemieckie wysiedleni i słuch po nich zaginął.

W czasie okupacji hitlerowskiej, na Kobyłczynie  w domu Salaburów, odbywały się lekcje tajnego nauczania.

Kobyłczyna nigdy nie posiadała własnej szkoły. Dzieci z górnej części wsi  uszęszczały do szkoły w Stańkowej lub w Żmiącej, a z dolnej do Ujanowic. Obecnie, ze względu na poprawę stanu dróg, prawie wszystkie dzieci z Kobyłczyny wypełniają swój obowiązek szkolny w Ujanowicach.

Obecnie jest to jedyna wieś na terenie gminy Laskowa, która nie posiada żadnego budynku użyteczności publicznej, ani też innej infrastruktury komunalnej. Jej bogactwem jest natomiast różnorodność naturalnego krajobrazu, wynikająca z położenia topograficznego wsi, od dna doliny Łososiny (290 m n.p.m.), aż do szczytu Jaworza (921 m n.p.m.).